Που να βρίσκονται άραγε σήμερα οι παλιοί μου συμμαθητές, οι παλιές μου συμμαθήτριες από το νηπιαγωγείο και το δημοτικό; Όλα αυτά τα πρωτάκια, τα δευτεράκια και τα τριτάκια που ποζάρουν σ’ αυτές τις αναμνηστικές φωτογραφίες και που κάποτε μοιράστηκαν μια τάξη, κάθισαν δίπλα δίπλα σε ένα θρανίο, έπαιξαν σε ένα προαύλιο, άκουσαν τόσα κουδούνια για διαλείμματα και πόζαραν μια μέρα βαριεστημένα κι ανόρεχτα για μια αναμνηστική φωτογραφία με τα πρόσωπά τους στραβωμένα από τον ήλιο;
Κάνω ασκήσεις μνήμης προσπαθώντας να θυμηθώ ονόματα κι επώνυμα. Άρης, Σία, Βασίλης, Μαρία, Αγγέλα, Πασχάλης, Γιώργος, Λήδα, Όλγα, Σπυριδούλα, Δημήτρης, Δήμος, Αντωνία. Χαίρομαι που θυμάμαι ακόμα αρκετά επώνυμα.
Να βρίσκονται άραγε κάποιοι και κάποιες μέσα στα κοινωνικά δίκτυα; Να έχουμε άραγε κοινούς φίλους και φίλες και να μην το γνωρίζουμε; Να περνάμε δίπλα ο ένας από τον άλλον και να μην το ξέρουμε; Πώς άραγε να δείχνουν σήμερα μετά από τόσα χρόνια; Που να ζουν; Ζουν; Τι δουλειά να κάνουν; Τι αγωνίες να έχουν;

Να έχουν άραγε κι αυτοί κάπου αυτές τις ίδιες παλιές σχολικές φωτογραφίες; Κορνιζαρισμένες ή παραχωμένες κάτω από άλλα αναμνηστικά μέσα σε ένα χαρτόκουτο σε κάποιο πατάρι, σε κάποια αποθήκη, σε κάποιο συρτάρι; Να τις έχουν κρατήσει, να τις έχουν χάσει ή μήπως τις έχουν πετάξει; Να με θυμούνται; Να μας θυμούνται; Να τις χαζεύουν καμιά φορά και να αναρωτιούνται όπως κι εγώ τώρα που να βρισκόμαστε όλοι μας;
Κι οι δασκάλες μας; Κάθε χρόνο και μια φωτογραφία αναμνηστική με την τάξη τους. Που να βρίσκονται κι αυτές αν ζουν ακόμη; Να έχουν κρατήσει άραγε όλες τις σχολικές φωτογραφίες από κάθε τάξη στην οποία δίδασκαν;

Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν αν μαζευόμασταν όλοι και όλες για μια στιγμή για να ποζάρουμε σε μια παρόμοια φωτογραφία μετά από τόσα χρόνια, ο ένας δίπλα στον άλλον όπως τότε σ’ εκείνο το προαύλιο. Πως θα ήταν άραγε αν όλοι μας ξεπηδούσαμε για μια στιγμή μέσα από μια σχολική φωτογραφία σαράντα και πλέον χρόνια μετά;

(Οι σχολικές αναμνηστικές φωτογραφίες είναι από το 34ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών).